Choroba kociego pazura jest bakteryjnym schorzeniem odzwierzęcym. Najczęściej wywołują ją Gram-ujemne bakterie Bartonella henselae. Zazwyczaj dotyka dzieci do 15. roku życia i początkowo objawia się miejscową zmianą w postaci krostki lub grudki z zaczerwienieniem, która powstaje przy ranie po zadrapaniu przez kota.
Wraz z rozwojem zakażenia Gram-ujemną bakterią Bartonella henselae dochodzi do powiększenia węzłów chłonnych, w których może rozwinąć się ropień. Początkowo powiększeniu ulegają węzły położone najbliżej zadrapania, ale z czasem proces chorobowy przenosi się również na inne części ciała. W przebiegu choroby kociego pazura mogą też pojawić się takie objawy jak gorączka, osłabienie, ból głowy, brak apetytu i spadek masy ciała. Przy rozsianej formie zakażenia mogą też pojawić się zmiany w kościach, wątrobie i śledzionie. W niektórych przypadkach choroba atakuje układ nerwowy, prowadząc do drgawek i encefalopatii.
Jak wygląda diagnostyka choroby kociego pazura?
Podczas wizyty lekarz opiera swoją wstępną diagnozę na wywiadzie, (w którym stwierdzono kontakt ze zwierzęciem, potencjalnym nosicielem bakterii) obecności powiększonych węzłów chłonnych i zlokalizowaniu zmiany pierwotnej w okolicy zadrapania. Jednak do potwierdzenia diagnozy potrzebne są badania serologiczne, które ostatecznie określają, czy doszło do zakażenia bakterią Bartonella henselae. Jak dotąd nie odnotowano przypadku zarażenia się od chorego człowieka.
Jakie są powikłania po chorobie kociego pazura?
Najczęstszym powikłaniem choroby kociego pazura jest zropienie węzła chłonnego z wytworzeniem przetoki. Innymi powikłaniami może być zajęcie przez chorobę oka (zespół Parinaud’a) i siatkówki (może doprowadzić do ślepoty i zapalenia mózgu). W rzadkich przypadkach dochodzi do zajęcia kości oraz zapalenia wsierdzia.
Jak leczy się chorobę kociego pazura?
W większości przypadków choroba kociego pazura jest w pełni wyleczalna i nie pozostawia po sobie trwałych powikłań. Przy cięższym przebiegu zakażenia można zastosować antybiotykoterapię, ale nawet bez podjęcia leczenia choroba powinna samoistnie zaniknąć po maksymalnie 6 miesiącach. Podanie antybiotyków, przyspiesza zanik objawów. Możliwe jest też leczenie miejscowe, które polega na stosowaniu ciepłych okładów na powiększone węzły chłonne. W przypadku zropiałych węzłów chłonnych mogą one wymagać odciągnięcia ropy poprzez ich nakłucie. Można je też usunąć zabiegiem chirurgicznym.
Nawet 30% kotów może być nosicielami bakterii odpowiedzialnej za chorobę kociego pazura. Najczęściej drobnoustroje przenoszone są przez kocięta.
Źródło: mp.pl