Test
Anetodermia to łagodna dermatoza, która manifestuje się występowaniem ognisk ścieńczałej i wiotkiej skóry z przeświecającymi naczyniami krwionośnymi. W obrazie histologicznym tej choroby obserwuje się znacznie zmniejszoną liczbę, a nawet całkowity brak włókien elastynowych w skórze.
Anetodermia, inaczej zanik plamisty skóry, to rzadka choroba skóry, której dokładne przyczyny powstawania nie są do końca znane. Schorzenie najczęściej występuje u kobiet w grupie wiekowej 20-40 lat, ale bywa również rozpoznawana u młodszych i starszych pacjentów obojga płci. Anetodermia może również rozwinąć się w wieku niemowlęcym, zwłaszcza u wcześniaków z bardzo niską masą urodzeniową ciała, kiedy skóra i tkanka podskórna nie są do końca rozwinięte. Zmiany pojawiają się również w miejscach, gdzie wcześniej u dzieci przylegały do skóry różnego rodzaju czujniki bądź elektrody.
Anetodermia pierwotna i wtórna
W praktyce klinicznej wyróżnia się dwie postacie anetodermii – pierwotną, której przyczyny nie są znane (zmiany pojawiają się na wcześniej zdrowej skórze), oraz wtórną, która rozwija się w obszarach skóry uprzednio zmienionej chorobowo (towarzyszy np. trądzikowi pospolitemu, ospie wietrznej, kile, pokrzywce, ziarninakowi obrączkowatemu, mięczakowi zakaźnemu, chłoniakom skóry). Anetodermia wtórna może również być następstwem stosowania panicylaminy, która hamuje tworzenie się włókien elastanowych w skórze, a także być związana z zakażeniam HIV oraz występować wraz z chorobami autoimmunologicznymi, np. toczniem rumieniowatym układowym, chorobą Gravesa-Basedowa, chorobą Addisona, zespołem Sjögrena, czy zespołem antyfosfolipidowym. Zmiany występujące w przebiegu anetodermii mogą być pierwszym sygnałem o toczącej się w organizmie chorobie autoimmunologicznej.
Objawy anetodermii
Anetodermia objawia się występowaniem zmian skórnych w postaci licznych i odgraniczonych od siebie ognisk wiotkiej, ścieńczałej skóry o średnicy około 1-2 cm. Skóra otaczająca zmiany jest delikatnie pomarszczona i prześwitują przez nią drobne naczynia krwionośne. Wiotkość skóry wynika z lokalnej utraty włókien elastynowych, które odpowiadają za utrzymanie napięcie i elastyczności skóry. Zmiany mogą być płaskie, wypukłe lub wklęsłe i mają zabarwienie zbliżone do zdrowej skóry lub niebiesko-białawe. W obszarze ognisk wyczuwalne jest wgłębienie, tzw. objaw dziurki od guzika. Zmiany najczęściej lokalizują się w obrębie klatki piersiowej, pleców, ramion.
W jaki sposób rozpoznaje się i leczy anetodermię?
Dermatolog podejrzenie choroby stawia na podstawie typowego obrazu klinicznego, czyli występowania licznych i ostro odgraniczonych ognisk ścieńczałej skóry z przeświecającymi naczyniami krwionośnymi. W diagnostyce anetodermii przeprowadza się również badania histopatologiczne na podstawie wycinka pobranego ze zmiany skórnej. W obrazie histologicznym widoczna jest znacznie zmniejszona liczba, a nawet całkowity brak włókien elastynowych w skórze.
Nie istnieje obecnie skuteczna metoda leczenia anetodermii, gdyż brak jest dostatecznej wiedzy na temat jej patomechanizmu powstawania. W praktyce klinicznej stosuje się jedynie leczenie objawowe. W piśmiennictwie opisywane są m.in. terapie z zastosowaniem m.in. m.in. glikokortykosteroidów, kolchicyny, hydroksychlorochiny, witaminy E, niacyny oraz krioterapii, a także leczenia laserowego.
Źródło: medovita.pl, mp.pl
