Kinesiotaping (KT) jako terapia uzupełniająca w leczeniu blizn korzystnie wpływa na zmniejszenie napięcia na powierzchni skóry, a także minimalizuje ryzyko powstania nieestetycznej blizny. Taśmy rozrywają włókna tkanki łącznej i przebudowują ją w taki sposób, by nie ograniczała ruchomości. Jak stosować kinesiotaping w terapii blizn?
Nieestetyczne blizny, tworzące się na ciele po urazach, szczególnie po oparzeniach, mogą negatywnie wpływać na jakość życia pacjentów. Blizny mogą być grube, czerwone i wypukłe, ograniczające ruchomość, a w procesie gojenia wzdłuż blizny i pod jej powierzchnią występuje ciągłe napięcie na skórze. W niektórych przypadkach proces przebudowy blizny może trwać nawet do 2 lat po urazie. Taśmy kinesiotaping mogą wspierać prawidłowe kształtowanie się blizny, zwiększać ruchomość i niwelować dolegliwości bólowe.
Czym jest kinesiotaping?
Kinesiotaping to fizjoterapeutyczna metoda polegająca na oklejaniu specjalnym elastycznym plastrem w określonych miejscach na ciele. Może być stosowana jako terapia uzupełniająca w schorzeniach z zakresu: ortopedii, chirurgii, neurologii, ginekologii, pediatrii. KT znajduje również zastosowanie w przypadku występowania znacznych krwiaków oraz w leczeniu blizn. Coraz częściej stanowi również istotny element rehabilitacji oraz wykorzystywana jest w sporcie. Kinesiotaping zmniejsza dolegliwości bólowe, obrzęki, stabilizuje stawy i więzadła, a także zmniejsza napięcia mięśniowe.
W KT stosuje się specjalne taśmy o grubości bardzo zbliżonej do parametrów skóry (od 0,5-4 mm). Plastry wykonane są głównie z bawełny, która posiada hipoalergiczne właściwości i nie zaburza odprowadzania wilgotności od skóry. Taśmy są również trwałe – utrzymują się do 5 dni, a klej, którym są pokryte, zapewnia wysoką przyczepność i rzadko powoduje podrażnienia skóry.
Jak kinesiotaping wpływa na leczenie blizn?
Taśmy oddziałują bezpośrednio na tkankę łączną, która tworzy blizny. Tkanka ta jest nierozciągliwa i zazwyczaj wiąże się ze sobą w sposób nieuporządkowany, dlatego bliznom bardzo często towarzyszy uczucie ciągnięcia, ograniczenia ruchomości oraz ból. Plastry stopniowo rozrywają włókna tkanki łącznej i przebudowują ją w taki sposób, by nie ograniczała ruchomości.
Taśmy zapewniają stałą siłę naciągu skóry, dzięki czemu zwiększają się funkcje naskórka i skóry właściwej. Kinesiotaping, jak wynika z najnowszych badań, zmniejsza również obszar tkanki bliznowatej w procesie naprawy. Eksperci zwracają uwagę, że wyniki te mogą wspierać hipotezę, iż KT poprawia funkcje skóry, ponieważ leczenie taśmami było w stanie poprawić odpowiedź na gojenie tkanek, co wpłynęło na znaczne zmniejszenie obszaru blizny.
Kinseiotaping wspiera także gojenie blizn pooperacyjnych. Metoda ta pozwala kobietom po cesarskim cięciu na szybszy powrót do zdrowia, a ponadto zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań pooperacyjnych związanych z tkanką łączną oraz mięśniową.
KT zaleca się po całkowitym zasklepieniu się blizny, czyli około 2-3 tygodnie od momentu szycia. Kinesiotaping powinien być wykonywany przez certyfikowanego terapeutę, by zapewnić maksymalne bezpieczeństwo i najlepszy efekt. Taśmę aplikuje się skośnie do przebiegu powstałej blizny. Naciąg plastra w centralnej części wynosi około 25-50 proc. W przypadku świeżych blizn (ale również zasklepionych) stosuje się aplikację limfatyczną.
W jaki sposób aplikowane są taśmy i na co należy uważać?
Plastry aplikuje się na skórę po jej wcześniejszym przygotowaniu. Konieczne jest odtłuszczenie skóry, ponieważ jedynie sucha skóra zapewnia prawidłowe przywieranie plastra. Zaleca się również, by miejsce, gdzie nakładany będzie plaster, było ogolone minimum 24 godziny przed wykonaniem kinesiotapingu. Następnie należy przygotować plaster – poprzez jego dokładne odmierzenie i zaokrąglenie końcówek. Podczas nakładania plastra nie należy dotykać jego powierzchni. Zaaplikowaną taśmę należy potrzeć w celu zaktywizowania.
W ciągu pierwszych 30 minut od zaaplikowania plastra należy unikać kontaktu z wodą i wstrzymać się od aktywności fizycznej. Eksperci zalecają również delikatne osuszanie taśm ręcznikiem po kąpieli, unikanie wszelkich nośników ciepła w miejscu zaaplikowanego plastra (np. zabiegi elektroterapii oraz lampy z podczerwienią), a także niestosowanie spreju klejącego w trakcie aplikacji taśmy.
Plaster usuwany jest za pomocą olejków, które usuwają resztki kleju. Olejki nakłada się bezpośrednio na plaster, by został całkowicie zwilżony, a następnie odczekuje się 5 minut. Plaster usuwany jest następnie pod strumieniem ciepłej wody, a taśmę ściąga się dystalnie od miejsca aplikacji.
Jakie są przeciwwskazania do stosowania kinesiotapingu?
Przed wykonaniem plastrowania należy przeprowadzić badania (neurologiczno-ortopedyczne), ocenić skórę pod względem wizualnym i przeprowadzić wywiad w celu wykluczenia wystąpienia ewentualnych skutków ubocznych.
Przeciwwskazaniami do wykonania kinesiotapingu są m.in.: otwarte, niezaopatrzone rany, podrażnienia skóry, uczulenia na klej, którym pokryte są taśmy, terapia kortyzonem trwająca długi czas, złamania nieleczone chirurgicznie, przewlekła niewydolność żylna, nerkowy oraz sercowy obrzęk limfatyczny, schorzenia skóry (np. łuszczyca).
Kinesiotaping, jak każda metoda terapeutyczna, może również wiązać się z powikłaniami. Głównymi skutkami ubocznymi terapii są skórne reakcje uczuleniowe na plaster, podrażnienia skórne, pęcherze napięciowe.
Przeczytaj także: Jak fizjoterapia wpływa na rekonwalescencję kobiety po porodzie?
Więcej tematów związanych z leczeniem ran będzie poruszanych w interdyscyplinarnym gronie specjalistów podczas konferencji V Forum Leczenia Ran. Serdecznie zapraszamy do rejestracji na wydarzenie!
Źródła:
K. Spyrka, J. Brela, M. Kucharzewski, „Wykorzystanie kinesiotapingu jako techniki wspomagającej postępowanie fizjoterapeutyczne” w „Forum Leczenia Ran” 2022;3(1), str. 27-35
fizjoterapeuty.pl, poradniksportowy.pl
