Choroba Rittera, czyli gronkowcowy zespół oparzonej skóry, to rzadka, ale groźna choroba dotykająca najczęściej niemowlęta i dzieci do 5. roku życia. Charakteryzuje się uogólnionym zapaleniem skóry i spełzaniem naskórka. Co jest przyczyną choroby i jak przebiega terapia?
Przyczyny choroby Rittera
Choroba Rittera wywoływana jest przez bakterie gronkowca złocistego. Gronkowce produkują epidermolizynę oraz eksfoliatynę, czyli epidermolityczne toksyny niszczące naskórek. Powodują oddzielenie naskórka na poziomie warstwy ziarnistej oraz jego złuszczanie.
Choroba najczęściej dotyka noworodki oraz małe dzieci ze względu na to, że mają one nie w pełni wykształcony układ odpornościowy oraz słabszą funkcję nerek. U osób zdrowych toksyny produkowane przez gronkowce są usuwane przez nerki lub zwalczane poprzez produkcję przeciwciał.
Pierwotne ognisko infekcji może się znajdować w jamie nosowo-gardłowej, spojówkach, pępku lub w miejscach po zabiegach chirurgicznych. Dochodzi tam do namnażania bakterii. Produkowane przez nie toksyny rozprzestrzeniają się w organizmie za pośrednictwem układu krwionośnego.
Objawy choroby Rittera
Na wczesnym etapie choroby zmiany skórne rozwijają się w okolicy ust oraz w fałdach skórnych (np. pachwiny). Pojawia się rumień i wysypka, na zmienionych chorobowo obszarach skóra jest wrażliwa i bolesna. Objawy w krótkim czasie (kilka godzin lub dni) ulegają uogólnieniu (erytrodermia). Na tym etapie choroby naskórek ulega spełzaniu pod wpływem potarcia lub ucisku (dodatni objaw Nikolskiego). Rozwijają się płaskie, wiotkie pęcherze, które ulegają pękaniu, przez co tworzą się sączące nadżerki. Obraz kliniczny na tym etapie choroby przypomina oparzenia II stopnia.
Zmiany chorobowe nie obejmują błon śluzowych oraz owłosionej skóry głowy. Regeneracja naskórka następuje w ciągu 10-14 dni. Zmiany goją się bez pozostawienia blizn.
Diagnostyka i terapia choroby Rittera
W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić oparzenia termiczne i chemiczne, toksyczną nekrolizę naskórka, płonicę, pęcherzowe oddzielanie się naskórka.
W leczeniu gronkowcowego zespołu oparzonej skóry stosuje się antybiotykoterapię (penicylinazooporne penicyliny, cefalosporyny I i II generacji, klindamycyna). Nie zaleca się natomiast podawania kortykosteroidów. W początkowym etapie choroby niewskazane są również niesterydowe leki przeciwzapalne.
Ważnym elementem terapii jest kontrola poziomu elektrolitów i nawodnienia.
Źródło: forumpediatrii.pl, dermatologia-praktyczna.pl
Przeczytaj także: Czy da się wygoić owrzodzenie stopy w ZSC w 56 dni? Case study i zdjęcia
