Liszajec to powierzchowne zakażenie naskórka, które najczęściej dotyka niemowlęta i dzieci. Charakteryzuje się występowaniem szybko rosnących pęcherzy, które następnie pękają, co prowadzi do wytworzenia złotożółtych strupów pokrywających nadżerki. Jaka jest etiologia choroby i w jaki sposób przebiega leczenie?
Przyczyny liszajca zakaźnego
Liszajec to zakażenie o podłożu bakteryjnym, wywoływane najczęściej przez gronkowce (Staphylococcus aureus) lub paciorkowce (Streptococcus pyogenes). Możliwe jest również zakażenie mieszane oboma rodzajami bakterii. W wyniku zakażenia dochodzi do rozwoju zmian chorobowych w postaci pęcherzy i strupów. Proces chorobowy może objąć kilka obszarów ciała jednocześnie. Liszajec to choroba silnie zakaźna.
Obraz kliniczny
Obraz kliniczny choroby obejmuje szybko powiększające się pęcherze wypełnione treścią surowiczą lub ropną. W przebiegu choroby pęcherze ulegają pękaniu, w wyniku czego powstają charakterystyczne dla liszajca cienkie, miodowożółte strupy pokrywające nadżerki. Strupy ulegają kołnierzykowatemu złuszczaniu na obwodzie. Zmianom chorobowym mogą towarzyszyć świąd i obwodowy rumień oraz limfadenopatia. Nie ulegają one bliznowaceniu.
Zmiany chorobowe najczęściej są zlokalizowane w obszarach ciała eksponowanych na czynniki zewnętrzne (twarz, kończyny).
W przebiegu liszajca rzadko występują natomiast objawy ogólne takie jak gorączka.
Diagnostyka i leczenie liszajca
Diagnoza w większości przypadków jest stawiana na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. W przypadku wątpliwości lub braku skuteczności wdrożonego leczenia diagnozę potwierdza się poprzez wykonanie badania histopatologicznego.
Liszajec w większości przypadków ulega samoograniczeniu w ciągu 7-10 dni. Celem terapii jest zmniejszenie ryzyka powikłań, przyspieszenie leczenia zmian skórnych oraz zapobieganie transmisji na inne osoby w otoczeniu chorego. Leczenie polega na stosowaniu doustnej lub miejscowej antybiotykoterapii.
Źródło: mp.pl, podyplomie.pl
