Odleżyna Kennedy to typ rany występującej najczęściej u pacjentów geriatrycznych w stanie agonalnym. Do rozwoju rany tego rodzaju w większości przypadków dochodzi na kilka dni lub tygodni przed zgonem chorego. Jakie są cechy kliniczne odleżyny Kennedy?
Dokładne przyczyny występowania odleżyny Kennedy nie zostały dotychczas w pełni poznane. Wśród mechanizmów mających prawdopodobnie wpływ na rozwój tego rodzaju ran wskazuje się zmniejszenie perfuzji w obrębie skóry, co zwiększa jej podatność na uszkodzenia i odleżyny.
Według części specjalistów patogeneza tego rodzaju ran nie jest w ogóle związana z uciskiem skóry, ale wynika z zaburzenia funkcji skóry i tkanek przyległych u kresu życia pacjenta.
Cechy kliniczne odleżyny Kennedy
Odleżyna Kennedy (ang. Kennedy Terminal Ulcer, KTU) charakteryzuje się innymi cechami klinicznymi niż pozostałe typy odleżyn. Zalicza się do nich:
Lokalizacja
Odleżyna Kennedy występuje najczęściej w okolicy kości ogonowej. Rzadko obserwuje się ją w innych obszarach ciała.
Kształt
Odleżyna Kennedy najczęściej przybiera nieregularny kształt gruszki lub skrzydeł motyla.
Barwa
Odleżyna Kennedy charakteryzuje się czerwono-żółto-czarnym zabarwieniem.
Rozwój
Charakterystyczne dla odleżyny Kennedy jest szybkie postępowanie degradacji tkanek. Odleżyna rozwija się w przeciągu kilku godzin i powiększa się znacznie szybciej niż „standardowa” odleżyna.
Leczenie odleżyny Kennedy i rokowanie
Ze względu na to, że odleżyna Kennedy występuje u pacjentów w stanie agonalnym, poddawanych leczeniu paliatywnemu, leczenie zgodne ze standardowymi protokołami dla ran trudno gojących się zazwyczaj nie przynosi efektów. Terapia miejscowa jest skupiona na zapewnieniu pacjentowi jak największego komfortu poprzez odciążanie, zabezpieczanie skóry wokół rany, zarządzanie wysiękiem, zapobieganie zakażeniu oraz ograniczanie bólu i nieprzyjemnego zapachu.
Źródła: woundsource.org
Przeczytaj także: Opatrunek hydrożelowy dostarczający tlen przyspiesza gojenie ran cukrzycowych
