Podczas reaktywacji utajonego zakażenia wirusowego wywołanego przez wirus ospy wietrznej i półpaśca pojawia się bolesna i swędząca wysypka, co charakterystyczne występująca po jednej stronie ciała. Najczęściej pojawia się na tułowiu, wzdłuż nerwu międzyżebrowego. Choroba ta związana jest z osłabieniem układu odpornościowego.

Przed wystąpieniem zmian skórnych, które towarzyszą chorobie, pacjent zazwyczaj odczuwa pieczenie, swędzenie, mrowienie oraz ból. Objawy te mogą wystąpić kilka dni, a nawet kilka tygodni przed wysypką i mogą towarzyszyć podczas całego przebiegu choroby. Podczas fazy zwiastunowej może wystąpić również ból głowy, złe samopoczucie czy światłowstręt. Najczęściej choroba ta uaktywnia się raz w życiu.

Co najbardziej charakteryzuje zmiany skórne przy półpaścu?

Wysypka towarzysząca chorobie wyróżnia się przeźroczystymi pęcherzykami występującymi grupowo, na obszarach skóry unerwionych przez jeden korzeń rdzeniowy. W ciągu 3-5 dni, świeże pęcherzyki stopniowo zasychają. Wówczas tworzą się na nich strupki.

Wysypka, która jest charakterystycznym objawem choroby pozostaje na ciele przez 2-4 tygodnie. Później w miejscach wykwitów mogą pojawić się zaburzenia pigmentacji, a nawet trwałe blizny na skórze. Zmiany te mogą wystąpić również u osób, które wirusem ospy wietrznej nie zostały zakażone w sposób naturalny, lecz poprzez szczepionkę.

Kto jest narażony na zachorowanie na półpaśca?

Schorzenie może pojawić się u osób, które w swoim życiu przebyły ospę wietrzną. Wirus półpaśca (VZV) po wyzdrowieniu z ospy wietrznej pozostaje w organizmie w grzbietowych zwojach nerwowych w postaci uśpionej, nieaktywnej. Określa się ten stan jako latencję wirusa. Do aktywacji i namnożenia się wirusa dochodzi najczęściej w okresie spadku odporności organizmu.

Choroba ta zazwyczaj może mieć związek w wiekiem, przyjmowaniem leków immunosupresyjnych czy chorobami współistniejącymi, które obniżają odporność, takimi jak nowotwory czy zakażenie HIV. Najbardziej narażone na zachorowanie są osoby po 85 r.ż., u których to ryzyko wynosi 50%.

Przeczytaj także: „Pielęgniarki to przyszłość leczenia ran w Polsce” – wywiad z Anną Mirosz

Neuralgia półpaścowa jako najczęstsze powikłanie półpaśca

Powikłanie to charakteryzuje przewlekły ból w miejscu wysypki półaścowej, występujący dłużej niż 30-90 dni po zaniku pęcherzyków. Ból ten może towarzyszyć do kilkunastu miesięcy, a nawet kilku lat. Ryzyko tego powikłania wzrasta wraz z wiekiem. Osoby starsze są również bardziej narażone na silniejszy i dłużej trwający ból.

Krwotoczna i zgorzelinowa postać półpaśca w ciężkim przebiegu choroby

U chorych z ciężkim przebiegiem półpaśca może dojść do postaci krwotocznej przebiegającej z wylewami do skóry oraz zgorzelinowej, charakteryzującej się rozpadem zmian skórnych z pozostawieniem zgorzelinowych owrzodzeń. Choroba ta może mieć również postać uogólnioną. Wówczas wysypka rozsiana jest na całych plecach chorego.

Półpasiec może również doprowadzić do takich powikłań, jak upośledzenie wzroku czy słuchu, zapalenie płuc, zapalenie wątroby, a nawet ostra martwica narządów wewnętrznych. W pojedynczych przypadkach choroba ta może powodować zapalenie mózgu.

Półpasiec może również prowadzić do bakteryjnego nadkażania zmian skórnych wywołanych gronkowcami, a niekiedy paciorkowcami.

Źródło: mp.pl

Przeczytaj także: Zmiany skórne w przebiegu zespołu Cogana

Przeczytaj bezpłatnie pokrewny artykuł w czasopiśmie „Forum Zakażeń”: