Zespół skórnej larwy wędrującej jest bardzo rzadko spotykaną w Polsce chorobą pasożytniczą. Zakażenie charakteryzuje się obecnością typowych zmian skórnych, którym towarzyszy świąd. Co warto wiedzieć o tej chorobie?

Czym jest zespół skórnej larwy wędrującej?

Zespół skórnej larwy wędrującej jest chorobą pasożytniczą, wywołaną przez dwa rodzaje nicieni: larwy nekatoroza (Necator americanus) oraz ancylostomoza (Ancylostoma duodenale). Do zakażenia dochodzi podczas kontaktu nieosłoniętej skóry z larwą, która przenika przez nabłonek. W glebie, w ciepłych i wilgotnych warunkach, z jaj wylęgają się nicienie, które stają się inwazyjne po 7 dniach od wylęgnięcia. Pasożyty wyposażone są w torebkę gębową z ząbkami, przy pomocy których przyczepiają się do błony śluzowej jelita cienkiego i pobierają krew. Larwy, poprzez zdolność wnikania pod naskórek, tworzą kanaliki w ciele człowieka.

Schorzenie najczęściej diagnozowane jest w rejonach tropikalnych i subtropikalnych. W Europie, w tym w Polsce, jej przypadki są sporadyczne.

Objawy zespołu skórnej larwy wędrującej

Objawy choroby są bardzo charakterystyczne. Przede wszystkim w miejscu wniknięcia larwy, jak i wzdłuż krętych kanalików, które powstały w wyniku wędrówki larwy, pojawia się miejscowy odczyn zapalny. Nicień, który przemieszcza się pod skórą, tworzy kręte i lekko wypukłe kanaliki. W kanaliku tworzy się gruda, które jest miejscem bytowania pasożyta. Zmiany skórne mają charakter prążkowaty, któremu często towarzyszy świąd. Najczęściej pojawiają się na stopach, pośladkach lub brzuchu, gdyż są to części ciała, które najbardziej narażone są na bezpośredni kontakt z piachem.

Chorobie towarzyszy również eozynofilia (zwiększona liczba we krwi granulocytów kwasochłonnych, czyli rodzaju krwinek białych). Ponadto mogą również pojawić się takie objawy, jak: ból brzucha, biegunka lub uczucie pełności.

Choroba ma łagodny przebieg i nie odnotowano przypadków śmiertelnych.

Leczenie zespołu skórnej larwy wędrującej

Diagnostyka w kierunku zespołu skórnej larwy wędrującej opiera się na rozpoznaniu obrazu klinicznego. W niektórych przypadkach potrzebna będzie biopsja skóry. Osoby, które wracają z tropikalnych krajów, po dostrzeżeniu u siebie charakterystycznych dla choroby zmian skórnych powinny niezwłocznie zgłosić się do lekarza.

W leczeniu zespołu skórnej larwy wędrującej wykorzystuje się leki przeciwpasożytnicze (doustne lub maści), przeciwalergiczne i przeciwświądowe. W przypadku nadkażenia bakteryjnego stosuje się środki przeciwdrobnoustrojowe. Pod wpływem leków larwy samoistnie obumierają. W niektórych przypadkach wykorzystuje się leczenie objawowe, czyli zamrożenie chlorkiem etylenu, ciekłym azotem, CO2. Ślady po kanalikach zamykają się w ciągu 7-10 dni.

Mimo że larwy nie przenikają przez skórę właściwą, to niekiedy taka sytuacja może mieć miejsce. Wówczas larwa dojrzewa i umiejscawia się w okolicach dwunastnicy, co wymaga wdrożenia leczenia szpitalnego.

Zapobieganie zespołowi skórnej larwy wędrującej

Aby zapobiec zepołowi skórnej larwy wędrującej zaleca się unikanie bezpośredniego kontaktu skóry z wilgotnym piachem lub ziemią. Należy także nosić obuwie na plaży i w piaskownicach, a także nie siadać bezpośrednio na piachu, tylko na kocu lub ręczniku.

Źródła: www.mp.pl, www.mugga.pl, portal.abczdrowie.pl, poradnikzdrowie.pl