Epidemia koronawirusa wprowadza zmiany w praktyce terapeutycznej w zakresie trudno gojących się ran. Konieczność ograniczania ryzyka epidemiologicznego stwarza miejsce dla świadczeń telemedycznych. Eksperci ze Stowarzyszenia Naukowego Leczenia Ran zalecają pacjentom, co zrobić, aby korzystać z nich efektywnie.
31 marca Stowarzyszenie Naukowe Leczenia Ran przedstawiło stanowisko dotyczące postępowania w zakresie leczenia i opieki nad raną trudno gojącą się w czasie epidemii COVID-19. Jak podkreślają eksperci SNLR, w sytuacjach kryzysowych takich jak epidemia należy wprowadzić w jak najszerszym możliwym zakresie rozwiązania telemedyczne, e-porady i zdalne monitorowanie procesu leczenia i opieki nad raną. Konieczne jest uwzględnienie możliwości sprawowania samodzielnej opieki nad raną przez samego pacjenta lub przez jego rodzinę i opiekunów Leczenie w takiej formie wymaga jednak zdalnego monitorowania procesu terapeutycznego przez członków zespołu medycznego oraz stałej komunikacji.
Zalecenia opublikowane przez ekspertów SNLR zawierają ważne wskazówki dla pacjentów dotyczące tego, w jaki sposób skutecznie komunikować się z zespołem medycznym za pośrednictwem telefonu i komputera, tak by leczenie przynosiło zamierzone efekty i przebiegało bez powikłań.
Komunikacja elektroniczna
Według zaleceń SNLR komunikacja pomiędzy pacjentem lub jego opiekunem a członkami zespołu medycznego sprawującymi opiekę (pielęgniarką lub lekarzem) powinna się podczas epidemii odbywać za pośrednictwem telefonu, wideokonferencji, poczty elektronicznej lub dedykowanych systemów telemedycznych.
Jak zrobić zdjęcie rany?
Bardzo istotnym elementem komunikacji są zdjęcia ran, które posłużą do bieżącej oceny jej stanu. Wykonywanie dokumentacji zdjęciowej na potrzeby leczenia powinno się odbywać według następujących zasad:
– Tło powinno być jasne i jednolite kolorystycznie (np. biały ręcznik, prześcieradło).
– Zdjęcie powinno być dobrze i równomiernie oświetlone.
– Zdjęcie należy wykonać prostopadle do dna rany, tak by znalazł się na nim 5-centymetrowy margines nieuszkodzonej skóry wokół rany.
– Obok rany należy umieścić linijkę lub miarę w celu umożliwienia członkowi zespołu medycznego rozmiarów rany. Jeżeli nie ma takiej możliwości, można wykorzystać pasek kartki z zeszytu w kratkę.
Skuteczna komunikacja
Innym ważnym aspektem zdalnej komunikacji jest to, by przekazywać specjaliście niezbędne, szczegółowe informacje. Należą do nich: wywiad chorobowy (choroby współistniejące, przyjmowane leki), lokalizacja rany, przyczyny jej powstania i czas występowania, informacje na temat dotychczasowego leczenia i metod pielęgnacji rany, dokumentacja fotograficzna (według zasad opisanych powyżej), stopień natężenia bólu (w skali 10-punktowej, gdzie 0 oznacza brak bólu, a 10 ból nie do zniesienia).
Eksperci SNLR zwracają także uwagę, że bardzo istotna z perspektywy procesu terapeutycznego jest informacja na temat stosowanych przez pacjenta opatrunków. Należy nie tylko uwzględnić ich rodzaj, ale też opisać wygląd zdejmowanego opatrunku (jaki ma kolor, czy jest suchy, częściowo mokry, mocno mokry czy przeciekający, czy musiał być namoczony przed zdjęciem z rany z powodu przesuszenia i przyklejenia do tkanek), a także podać, czy przed zdjęciem opatrunku występowały dolegliwości (pieczenie, szczypanie, parzenie, świąd itd.).
Uwzględnienie obu tych aspektów – dokumentacji zdjęciowej i rzetelnej informacji – pozwoli na owocną komunikację pomiędzy pacjentem a personelem medycznym, a w konsekwencji zapewni bezpieczeństwo i skuteczność procesu terapeutycznego.
Źródło: snlr.pl
Przeczytaj także: Już dziś zamów pierwszy numer czasopisma Forum Leczenia Ran w promocyjnej cenie
Przeczytaj bezpłatnie pokrewny artykuł w czasopiśmie „Chirurgia Plastyczna i Oparzenia”:
Zakażenie ran i owrzodzeń – postępowanie w praktyce pielęgniarskiej
